Wednesday, August 1, 2007

Δι’ ασήμαντον αφορμή

Νιώσε με, σώσε με και ό,τι θες στο προσφέρω λέει ο Ρασούλης και έχω ρίξει ποτάμια δακρύων ακούγοντας το . Και κρεμάμε την ύπαρξη μας στα αρχίδια του άλλου. Βοήθησε με να μου αρέσω. Γάμησε τα. Σώσε με από τον εαυτό μου.
Μεγάλη μαλακία τώρα που το καλοσκέφτομαι. Η θα σωθείς μόνος σου ή θα πάρεις τις ενοχές σου, θα τις σκοτώσεις και θα αφήσεις το κουφάρι στην έρημο των αναμνήσεων να τις φάνε τα όρνια. Στήριγμα και φροντίδα, όλοι χρειάζονται. Αλλά μη βάλεις κανένα να σου σκοτώσει τις ενοχές. Γίνονται φαντάσματα και σε κηνυγάνε.
Σκότωσε τες εσύ και χάσε την αθωότητα σου. Βγάλε το φονιά από μέσα και άσε τις παπαριές νιώσε με, σώσε με για να ανακουφίσεις την ενοχή σου.
Με τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα θα δεις πως και ο φόνος είναι ηδονή, αλλιώς δεν θα το έκαναν τόσοι. Και να δεις...δεν υπάρχει...δι’ασήμαντον αφορμή.

Thursday, July 26, 2007

Tags : Τσούλα

Μαγικές στιγμές. Είναι νύχτα και ταξιδεύω με μουσική. Αποτυπώνω με λέξεις φτωχές την ύπαρξη μου.
Έτσι και τότε, εσύ που μου είχες αδυναμία. Τότε που έμπαινα στο μαγαζί σου και μου αφιέρωνες τραγούδια , να τα ακούω και να είμαστε συνένοχοι στην διάσταση που ζούμε τώρα. Σε αυτήν που δεν μπορούσες να με έχεις γιατί ήμουν μικρή, γιατί δεν ήσουν του γούστου μου σαν άντρας, γιατί, γιατί, γιατί. Χίλια μικρά γιατί. Αλλά κανείς δεν είναι κανενός. Κι εγώ σου έδωσα κομμάτια μου, αυτά μπορείς να έχεις σε αυτό τον κόσμο. Σε πόσα καλοκαίρια σε έχω φυλαγμένο, σε πόσα τραγούδια σε έχω κοιμισμένο στο υποσυνείδητο μου. Με κέρδισες και δεν θα το μάθεις ποτέ. Μια καρτ ποστάλ να σου στείλω. Να με θυμάσαι όπως τότε.
Πάντα αλλού, όλοι και όλα. Πάντα. Μια ζεστή νύχτα, ένα όμορφο καλοκαίρι, όπως και το φετινό, όπως και το περσινό. ΚΙ εγώ τώρα πια, σκέφτομαι έναν άλλο ενώ είμαι με κάποιον άλλο και θρηνώ έναν έρωτα για έναν τρίτο. Η δίνη της ύπαρξης είναι αυτή. Οι ετικέττες του blogger θα με λέγανε τσούλα. Ενώ απλά δεν ανήκω και ξέρω να αγαπώ.

Πήζω

Στη δουλειά είμαι. Το ακουστικό είναι κολλημένο στο αυτί μου και όλη μέρα λέω μαλακίες. Οι συνάδελφοι είναι ανάδελφοι. Βαριέμαι. Καπνίζω. Δουλεύω.
Και που μεγάλωσες σταφίδα τι κατάλαβες; Που να αρχίσεις και να σουρώνεις!

Wednesday, July 25, 2007

Τι σου κάνει η ζέστη.

Η ζέστη είναι αφόρητη. Καίγομαι. Ο αέρας είναι πηχτός και φτάνει στα ρουθούνια μου σαν λάβα. Ακούω μουσική με τα ακουστικά στο μπαλκόνι μου. Fade in, fade out και ανάμεσα από τα τραγούδια ακούγονται τα τζιτζίκια.
Χαζεύω κάτι βιντεάκια στο youtube με pole dancing. Η καλοκαιρινή ραστώνη έχει παραλύσει τα μέλη μου και θέλω να βλέπω γυναικεία κορμιά να κινούνται. Με την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ αυτή που ανοιγοκλείνει έτσι τα πόδια της σε κατακόρυφο με άξονα ένα παλούκι.
Πω πω ρε κοπελιά τι κάνεις εκεί; Φτου σου κι εσύ και τα ανοίγματα σου. Μέσα στους λιωμένους συνειρμούς μου αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μην καβλώσει ένας άντρας με ένα τέτοιο βίντεο αφού κι εγώ που τείνω να με θεωρώ straight θα την πήδαγα τη συγκεκριμένη.
Καίγομαι. Και πλέον είναι δύο οι λόγοι.

Tuesday, July 24, 2007

Never was a cornflake girl

Thought it was a good solution hanging with the raisin girls

Γιατί λέει η Tori πως στο κουτί με τα δημητριακά οι σταφίδες καταλήγουν στον πάτο. Και οι νιφάδες είναι πολλές.

Καλημέρα σας. Σταφιδόψωμο κανείς;
eXTReMe Tracker